Palliatieve zorg: praten over je eigen afscheid dankzij eindelevensverhalen

{Persbericht van de Koning Boudewijnstichting}

Praten over je eigen afscheid en over de dood is niet vanzelfsprekend en nog steeds een taboe. Om dat te verhelpen, ontwikkelde de vzw Amfora een innovatief hulpmiddel voor palliatieve zorg: eindelevensverhalen. Dat initiatief won de Prijs Gert Noël, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, goed voor een bedrag van 30.000 euro.

De unieke benadering van vzw Amfora

Sinds 2000 kent het Fonds Gert Noël, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, jaarlijks een prijs toe aan een initiatief dat de kwaliteit van het luisteren, de informatie en de ondersteuning van patiënten en hun families in ziekenhuizen of in interactie met het zorgnetwerk verbetert. Dit jaar won de vzw Amfora de prijs van 30.000 euro voor haar vernieuwende hulpmiddel voor palliatieve zorg, dat de naam eindelevensverhalen kreeg. Sinds haar oprichting in 2015 heeft Amfora het concept van eindelevensverhalen op de kaart gezet in Vlaanderen en in de palliatievezorgsector. De werking en aanpak van de vzw zijn uniek, zowel in België als internationaal. Vandaag is Amfora vooral actief in Vlaanderen, maar dat wil ze in de toekomst uitbreiden naar het Franstalige landsgedeelte. Amfora wil bijdragen aan een samenleving waar praten over het levenseinde natuurlijk aanvoelt. De vzw ontwikkelt instrumenten, organiseert opleidingen en doet aan bewustmaking zodat zorgprofessionals en vrijwilligers, mensen kunnen ondersteunen en begeleiden om hun diepere gevoelens en gedachten te verwoorden wanneer ze afscheid moeten nemen van het leven.

Eindelevensverhalen

Praten over je eigen levenseinde en over de dood met geliefden is voor de meeste mensen niet vanzelfsprekend. Je wil een dierbare niet extra emotioneel belasten. Maar wie het einde ziet naderen, wil vaak zijn of haar hart luchten en bepaalde zaken nalaten. Dat kan door een eindelevensverhaal te laten optekenen, en de vzw Amfora helpt daarbij. Een door Amfora opgeleide schrijver van eindelevensverhalen gaat op bezoek bij iemand die weet dat zijn of haar leven weldra ophoudt, door ziekte of ouderdom, en die iets tastbaars wil nalaten. Dat gesprek wordt een levenseinde-interview of Amfora-interview genoemd en kan zowel bij de persoon thuis plaatsvinden als in het ziekenhuis of het rusthuis. Zo probeert de schrijver de essentie te vatten van de persoon, die meer is dan de ziekte of de hoge leeftijd: Wat doet het met je om ziek te zijn? Hoe blik je terug op je leven? Hoe kijk je naar wat komt? enz.

Het rouwproces begeleiden

De verhalenschrijver weeft de woorden van het gesprek tot een beknopt eindelevensverhaal, dat de schrijver in een mooi boekje aan de persoon in kwestie geeft. Dat boekje bevat zijn of haar diepere gevoelens: spijt, dankbaarheid, schoonheid, verdriet, angst en hoop. Het is geen biografie, maar een portret van wie de persoon is als mens. Een eindelevensverhaal laat iemand toe om de balans van diens leven op te maken. Het gesprek lucht op en is vaak bevrijdend. Het verhaal geeft vaak de aanleiding naar verbindende gesprekken met geliefden wanneer het afscheid daar is. Het is ook een tastbare herinnering voor later die troost biedt en helpt bij het rouwen. Zo dragen eindelevensverhalen bij aan het algemeen welzijn en de levenskwaliteit van de persoon zelf en zijn of haar omgeving.

Wenst u een getuigenis? → vannoppen.t@kbs-frb.be of 0479 31 85 56