De langverwachte sequel van Inside out (Binnenstebuiten) verscheen op woensdag 19 juni in de bioscoop. Het team van Hospichild repte zich ernaartoe, vergezeld door een jongen van negen jaar. Zowel het jonge als het iets minder jonge publiek was enthousiast. Iedereen moet omgaan met emoties en soms duurt het jaren voordat je ze kan aanvaarden zonder dat je er voortdurend door overweldigd wordt. Wij vonden deze mooie animatiefilm van Disney-Pixar alvast een aanrader, even geslaagd als zijn voorganger!
De emoties van kinderen, dat is een onderwerp waar ouders over de hele wereld mee bezig zijn en waar al heel wat over geschreven werd door professionals ter zake. We hebben de indruk dat dit onderwerp meer aandacht krijgt dan vroeger en dat er eindelijk rekening wordt gehouden met de stemmingswisselingen van kinderen. Dat komt hun ontwikkeling alleen maar ten goede. Onlangs kon Hospichild het videospel Asfalia testen, dat specifiek bedoeld is om kinderen te helpen hun emoties te begrijpen. Er zijn steeds meer initiatieven in die richting, wat aantoont dat veel mensen ermee bezig zijn en er iets aan willen doen. Inside out 1 en 2 zijn films die nuttig zijn voor het grote publiek. Ze bevatten een boodschap voor kinderen en ouders. Dat verklaart hun wereldwijde succes.
Het verhaal
Riley is een lief, rustig meisje dat geliefd is door haar ouders en vrienden. Ze is vaak blij, soms verdrietig of boos. Het gebeurt ook dat ze bang is of afkeer heeft van iets. Maar sinds ze dertien jaar is, heeft de puberteit heel wat zaken overhoop gehaald voor Riley. Er zijn nieuwe emoties ontstaan: onzekerheid, jaloezie, verlegenheid, ennui (verveling) en nostalgie. In de film worden ze symbolisch, grappig en kleurrijk weergegeven. Onzekerheid, een oranje, overprikkeld personage met een excentriek kapsel, neemt al snel de controle over en verandert de persoonlijkheid van het meisje enigszins door haar “geloofsysteem” te herconfigureren. Deze nieuwe dominante emotie probeert de basisemoties uit het hoofdkwartier te verjagen, vanuit de overtuiging dat ze doet wat het best is voor Riley. Onzekerheid zegt: “Rileys leven is complexer nu, het vereist meer gesofisticeerde emoties.” Maar de situatie wordt geleidelijk aan erger, tot het helemaal uit de hand loopt. Gelukkig is Plezier vastbesloten om het zelfvertrouwen van Riley te herstellen. Maar ze beseft niet dat ook zij op het verkeerde spoor zit.
Interview met Zaki (in het Frans)
De negenjarige Zaki vergezelde het team van Hospichild voor de voorstelling op 19 juni (de releasedatum). Hij was dolenthousiast over deze film met zijn kleurrijke personages. Hij vertelde zonder filter over hoe hij de film begrepen heeft, over zijn favoriete emoties en over de emoties waarmee hij zelf geconfronteerd wordt in zijn dagelijkse leven.
Emoties beheersen of accepteren?
In de loop van de film zien we dat bepaalde emoties zich anders gaan gedragen. Onzekerheid, die de hersenen van het meisje volledig heeft ingepalmd, beseft beetje bij beetje dat ze fout zit. Het is niet aan haar, of aan eender welke emotie, om te beslissen wie Riley is. Riley bezit al die emoties tegelijk, en het is moeilijk om ze harmonieus te laten samenleven. Maar als er naar hen geluisterd wordt en ze aanvaard worden zoals ze zijn, kunnen de interne conflicten verminderen en voelt een tiener zich minder overweldigd. De belangrijkste boodschap is dat het geen zin heeft om bang te zijn van dingen waar je geen controle over hebt. Je moet altijd kunnen relativeren en het positieve vinden in jezelf. Elk aspect van onze persoonlijkheid en onze emoties maakt ons tot wie we zijn, met onze sterke en zwakke punten.
Grote uitdaging voor neuroatypische of autistische kinderen
Voor neuroatypische kinderen en kinderen met autisme is het vaak nog moeilijker om hun emoties te beheersen. Het is moeilijk voor hen om hun eigen emoties en die van anderen te begrijpen. Ze begrijpen gezichtsuitdrukkingen en mimiek niet. Lachen of huilen associëren ze niet automatisch met vreugde of verdriet. Ze hebben ook moeite om de emotionele context van een situatie te begrijpen. Daardoor is het mogelijk dat ze ongepast reageren, wat hun sociale interacties schaadt. Door communicatieproblemen reageren autistische kinderen vaak op een manier die in strijd is met de gevestigde sociale normen. Ze kunnen bijvoorbeeld lachen wanneer iemand zich pijn doet. Er zijn verschillende manieren waarop ouders en professionals deze kinderen kunnen helpen. Je kan tonen hoe de emotie zich fysiek uit en wat de context is van de emotie, je kan visuele hulpmiddelen gebruiken, emoties nadoen voor de spiegel, interactie met anderen stimuleren, complexe emoties stap voor stap aanpakken, enz.
Sofia Douieb
