U bevindt zich hier: Accueil » Actualiteiten » Focus

Focus

Snoezelen maakt bloed afnemen in het kinderziekenhuis makkelijker

Met een gemiddelde van honderd bezoeken per dag en 18.000 per jaar draait de afdeling bloedafnames van het Universitair Kinderziekenhuis Koningin Fabiola (UKZKF) op volle toeren. Niemand vindt het leuk om geprikt worden door een injectiespuit, laat staan jonge patiënten of zelfs baby’s. De soms te steriele medische ruimtes zijn opnieuw ingericht waarbij sommige kamers een eigen thema en sfeer kregen. Snoezelen is een ondersteunende aanpak die het welzijn van baby’s en hun familie tijdens een bloedafname verbetert en tegelijkertijd het werk van zorgverleners vergemakkelijkt. Hospichild ging discreet een kijkje nemen.

Regenboog” kamer in de monstername afdeling – Foto: Samuel Walheer

De eerste kamer van de afdeling die volgens de snoezelaanpak werd gemoderniseerd staat in het teken van regenbogen en werd op 1 oktober 2022 ingehuldigd. Die werd al snel een hit bij kinderen en hun familie, wat het team ertoe aanzette om het interieur van de andere afnamekamers ook op te frissen. Het woord snoezelen is een combinatie van twee werkwoorden: snuffelen en doezelen. Jonge patiënten worden ondergedompeld in een omgeving waar ze kunnen observeren, ontspannen en luisteren. Ze komen tot rust in de veilige ruimte die hun zintuigen prikkelt en zowel lichamelijke als geestelijke verpozing biedt.

“Ik voel zelf ook minder stress als ik bloed afneem. Zowel kinderen als hun ouders zijn rustiger, wat op zijn beurt een effect heeft op zorgverleners. De zachte muziek en projecties brengen ook de professionals tot rust. Kortom: efficiënt en ontspannend voor iedereen!” Déborah Peeters, zorgverlener op de afdeling bloedafnames.

Afdeling bloedafnames

Enkele leden van het team – dat een hoofdverpleegkundige en drie zorgverleners telt – van de afdeling bloedafnames dachten al een tijd na over hoe ze jonge patiënten in betere omstandigheden konden verwelkomen. Een van de kamers herinrichten om een warmere, rustigere-sfeer te creëren was dus de logische volgende stap. Omdat die eerste kamer zo vaak werd verzocht, kwamen er al snel drie bij: het thema regenbogen werd uitgebreid met de zee, de ruimte en de wereld van de kwallen. “We zijn begonnen met snoezelen in een kamer. Die was zo populair en succesvol dat we onze drie andere afnamekamers ook hebben moeten uitbreiden en herinrichten”, vertelt Petra Van Capellen, hoofdverpleegkundige. Wanneer kinderen en hun ouders in de wachtkamer aankomen, weten ze, afgezien van de bloedafname, niet wat ze kunnen verwachten. Het echte pluspunt is het verrassingseffect en de mogelijkheid om kinderen mee te nemen naar een veel minder medische omgeving.

“Snoezelen heeft alleen maar voordelen, maar de inrichting is duur. Bovendien is het moeilijk om financiering te vinden omdat het niet wordt beschouwd als een echte verpleegkundige taak, maar als een extraatje dat aan patiënten wordt aangeboden. Voor mij was het vanaf het begin een echte uitdaging om de financiering ervan te rechtvaardigen en te vinden. Gelukkig heeft onze directie ons project gesteund dat ook steeds meer erkenning krijgt in de medische wereld. Ons werk houdt duidelijk meer in dan louter zorg verlenen. Er komt nog heel wat anders bij kijken”, vervolgt Petra Van Capellen, hoofdverpleegkundige van de afdeling bloedafnames.

De voordelen van snoezelen

Espace”-kamer, de eerste op maat gemaakte kamer in de samplingafdeling – Foto: Samuel Walheer

Snoezelen lijkt de beste manier om kinderen mee te nemen naar een andere wereld en ze een nieuwe kijk op medische omgevingen te bieden. De website van het UKZKF noemt een paar voorbeelden die de voordelen van die aanpak in een ziekenhuis illustreren:

Een ruimte waar kinderen zich kunnen ontspannen en veilig kunnen voelen bevordert de lichamelijke en geestelijke ontspanning.
Kinderen worden er aangemoedigd om nieuwe zintuiglijke ervaringen op te doen door sensorische en motorische prikkels te verrijken met lichtspelen, rustgevende geluiden en verschillende texturen.
De rustige en veilige omgeving vermindert angsten en gedragsstoornissen bij jonge patiënten.
Kinderen worden geholpen om op een veilige manier met hun omgeving te communiceren door interactie te vergemakkelijken.
De patiënten doen nieuwe zintuiglijke ervaringen op, hun nieuwsgierigheid wordt geprikkeld en de verbinding met anderen bevorderd.

“Snoezelen heeft niet op alle kinderen hetzelfde kalmerende effect, maar we merken toch het verschil. Het is een echte meerwaarde en veel leuker voor iedereen. In de eerste plaats voor zorgverleners, omdat kinderen, ook als ze met ernstige pathologieën kampen, zich meer openstellen en er snel een gesprek op gang komt dankzij de sfeer in de snoezelkamers. Bovendien beginnen andere afdelingen er ook om te vragen, met name in de behandelkamer voor kinderen met brandwonden, omdat snoezelen zoveel voordelen biedt”, vervolgt Petra Van Capellen, hoofdverpleegkundige van de afdeling bloedafnames.

Praktische informatie

De monsternemingsdienst van Huderf is geopend van maandag tot en met vrijdag van 8.00 tot 16.45 uur. Gesloten in het weekend en op feestdagen.

→ Een afspraak maken met de afdeling bloedafnames van het UKZKF

Samuel Walheer

LEES OOK:

De Zinneke Parade: een ongewone en inclusieve optocht in het hart van onze hoofdstad

Om de twee jaar brengt de Zinneke Parade de straten van het centrum van Brussel tot leven met kleuren, muziek en dans. Dit grandioze spektakel viert bovendien de rijkdom van de mix van culturen, diversiteit, personen met een handicap en alle vormen van verscheidenheid in onze hoofdstad. De folkloristische en inclusieve parade kon het publiek op zaterdag 1 juni duidelijk bekoren, dat maar liefst twee uur lang PlaiZir beleefde.

De Zinnodes trekken door de Anspachlaan – Foto: Samuel Walheer

Elke tweejaarlijkse parade heeft een thema. Dit jaar vormde PlaiZir de rode draad tussen de achttien Zinnodes waaruit de parade bestond. Zinnodes zijn artistieke groepen van acteurs van alle leeftijden en achtergronden of verenigingen die samen door de straten van Brussel paraderen om een grote glimlach op de gezichten van de toeschouwers te toveren. Het Hospichild-team kon met eigen ogen vaststellen dat de meeste Zinnodes ook mensen met een handicap telden. Er wordt al volop nagedacht over het thema van de Zinneke Parade van 2026 en alle voorstellen zijn welkom! → Zinneke Parade

Samenleven

“De Zinneke Parade gebruikt klassieke elementen uit de folklore en het carnaval, maar ze is echt uniek omdat ze de toekomst verbeeldt en waar Brussel voor staat: een gelaagdheid van culturen, veel verschillen, jongeren, mannen, vrouwen, kwetsbaren, het is een bonte mix,” vertelde Anne Sophie Van Neste, medeoprichtster van de Zinneke Parade, aan BX1. Tijdens de parade bewogen de Zinnodes door de straten van het stadscentrum, elk met hun eigen unieke en toch gemeenschappelijke boodschap. Die kwam op verschillende manieren creatief tot uiting (via dansen, liedjes, muziek, kostuums en versierde praalwagens). Dit waren enkele Zinnodes en hun boodschappen: Verzet van de Verborgenen (“Wij hebben geen papieren, maar hebben wel een stem”), Barba HAHA (praktijken die goed zijn voor je gezondheid), Wondergeneratie (komaf maken met de clichés over jongeren uit wijken), Party No·o·rd (symbool van collectieve macht en verschillen), Tuning (een oproep voor vrijheid van expressie en individualiteit), Cult’Ur (kindertijd en stadsculturen) en Aquarella (iedereen heeft recht op leven en plezier!).

Rookfakkels kondigen het einde van de parade aan – Foto: Samuel Walheer

Voor het PlaiZir

Het MagaZinneke bevatte alle nodige informatie om de parade goed te kunnen volgen en werd tijdens de parade aan het publiek uitgedeeld. Op pagina negen staat een paragraaf met de titel “Wat een schande, wat een arrogantie”, waaruit dit fragment komt:“(…) Nu ‘de ander’ steeds meer uit het zicht wordt verdrongen en overheidsgeweld, gendergeweld en geweld omwille van grondgebied overal om zich heen grijpen, nu de samenleving verhardt en extremen terrein winnen, moeten we meer dan ooit op zoek gaan naar gedeeld plezier, onszelf opnieuw uitvinden en elkaar ontmoeten, jij, wij, iedereen. Plezier – het is eenvoudig en zeer ingewikkeld tegelijk. Het plezier van de een is niet dat van de ander. Het kan hier aangenaam zijn en daar schokkend, mensen confronteren of juist samenbrengen. Plezier doet ons vooral glimlachen en soms blozen. Het verbindt ons over onze diversiteit en complexiteit heen. Onze verschillen dwingen ons om op zoek te gaan naar gedeeld plezier, zodat we elkaar kunnen ontmoeten en onszelf opnieuw kunnen uitvinden, samen, buiten, in de stad.”

Oorsprong van het project

De Zinneke Parade is ontstaan in 2000, toen Brussel de culturele hoofdstad van Europa was. Het idee was om Brusselaars uit de negentien gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, met elk met hun eigen taalkundige eigenheden (Franstaligen, Nederlandstaligen, meertaligen), samen te brengen rond een gemeenschappelijk project. De eerste editie vond plaats in 2002 met als thema Zinnergie. Sinds toen wordt er om de twee jaar een parade georganiseerd. Deze thema’s kwamen al aan bod: Het lichaam in de stad, Toekomst à venir, Water/Eau, A table/Aan tafel, Désordre/Wanorde, Tentation/Bekoring, Fragil, ILLEGAL, Wolven!/Aux loups!, Trompe l’oeil/Gezichtsbedrog en dit jaar PlaiZir. De term Zinnode werd bedacht om de hybride groepen te beschrijven die de parade vormen. Een Zinnode bestaat uit mensen, partners of artistieke coördinatoren – met andere woorden: deelnemers – die samenkomen en samenwerken rond een gezamenlijk artistiek project.

Samuel Walheer

Therapeutisch en betoverend: de geheimen achter de schilderijen van “Les Clefs d’Elise”

Elise is een autodidactische schilder. Met haar project “Les Clefs d’Elise” hoopt ze de therapeutische deugden van kunst in het algemeen en van schilderkunst in het bijzonder over te brengen en te verspreiden. Sinds kort zijn haar doeken en muur- en plafondschilderingen te zien in zorginstellingen, omringd door kwetsbare mensen die des te ontvankelijker zijn voor schoonheid. Hospichild wilde graag zelf de schoonheid en helende kracht van kunst ervaren en ging naar Cité Sérine, een centrum voor therapeutisch verblijf, waar Elise de laatste hand legde aan haar nieuwste kleurrijke en betoverende plafondschildering.

Toen ik de kamer binnenkwam – een gewone badkamer – viel het kunstwerk niet meteen op. Elise zei me omhoog te kijken en ik kon me alleen maar verwonderen over alle kleuren en glinsteringen. “Om het schilderij beter te kunnen zien, zou je op de grond moeten gaan liggen, maar ik neem aan dat dat niet echt gepast is”, zei ze. “Waarom niet?”, antwoordde ik terwijl ik op de koude tegels ging liggen. “Ik wil het kunstwerk op de best mogelijke manier ervaren.” Zodra ik op de grond lag, deed Elise het grote licht uit, zodat er alleen een blauwachtige ledlamp overbleef. Toen schitterde de fluorescerende verf en was het alsof ik naar de bodem van de oceaan werd gezogen. Elise kwam naast me liggen en zo ging het gesprek verder, met onze blik gericht op de plafondschildering, alsof we gehypnotiseerd waren.

Vertel me meer over deze plafondschildering en haar geheimen…

“Voordat ik een schildering maak, ga ik eerst rond in het hele gebouw en de ruimtes om te bepalen waar ik mijn kleuren ga aanbrengen. In Cité Sérine leek het plafond van deze badkamer me ideaal, hoewel het voor mij de eerste keer was dat ik naar boven moest kijken tijdens het schilderen. Ik ging op de grond liggen, zoals wij nu, en de inspiratie kwam geleidelijk, want ik weet nooit wat ik ga schilderen totdat ik begin. Deze twee lichtpunten deden me denken aan yin en yang in de vorm van vissen, die zwemmen in het midden van de oceaan … Dus ging ik aan de slag, en begon met het blauwe water. Toen ik in de winkel was, nog voordat ik aan de plafondschildering was begonnen en zelfs nog niet wist wat ik ging schilderen, werd mijn aandacht vooral getrokken door een pakje glitters, naast de fluorescerende verf die ik gewoonlijk koop . Glitter bleek erg handig om de visschubben te maken, ik lijmde de pailletten een voor een op het plafond. Het gebeurt allemaal heel intuïtief en is vaak zelfs voor mij een raadsel. Sterker nog, ik ben er steeds meer van overtuigd dat het werk al elders bestaat, nog voordat het gerealiseerd wordt.

Ik vang eenvoudigweg de energie op en laat die door me heen stromen: ik vertaal wat ik voel in concrete vormen. Je moet kunnen loslaten en niet te veel vragen stellen.”

Wat is je achtergrond? Heb je een artistieke of andere opleiding?

“Ik heb geen artistieke opleiding, maar wel levenservaring. Ik ben altijd op zoek geweest naar betekenis: wie ben ik ben en hoe leid ik mijn leven in deze wereld. Ik heb me vaak, indirect en onbewust, tot kunst gewend als mijn eigen vorm van therapie. Ik heb veel toneel gespeeld, theater heeft een grote therapeutische werking. Daarvoor heb ik een traditioneler carrièrepad doorlopen: ik studeerde communicatie en werkte bij een bank. Maar ik wist altijd al dat ik daar niet thuishoorde, zonder echt te weten wat ik dan wel wilde doen. Totdat ik ontdekte dat ik met mijn schilderijen iets krachtigs kon overbrengen en dat het mijn missie zou worden om kunst te maken en met anderen te delen.”

Wanneer besefte je dat je kunst therapeutische effecten had?

“Deze zomer heb ik een aantal schilderworkshops gevolgd en plots werd het glashelder hoe ik het creatieve proces kon loslaten. Sindsdien begin ik met een leeg doek en laat ik me leiden, met fluorescerende verf. Ik realiseerde me dat die gevoelsmatige en ‘eenvoudige’ manier van schilderen een kristallisatie van energie kon opwekken die ik vervolgens kon doorgeven. Toen ik dat doorhad, wilde ik mijn intuïtie testen door mijn werk voor het eerst tentoon te stellen en zo een groter publiek te bereiken. Dat had een duidelijke impact: op dat moment zag ik de kracht van kunst. Er waren bijvoorbeeld mensen die gestresseerd en gespannen de tentoonstellingsruimte binnenkwamen en weer weggingen met een rustiger gevoel, en kinderen bij wie alles binnenkwam en die zich lieten meevaren. Maar natuurlijk waren er ook anderen die veel rationeler en gesloten waren.

Na die tentoonstellingen besefte ik dat ik mijn doelgroep moest veranderen. Mijn kunst was niet specifiek bedoeld om op de traditionele manier verkocht te worden, maar eerder als therapeutisch hulpmiddel voor mensen die gevoeliger, ontvankelijker en kwetsbaarder zijn om hen te kalmeren en te helpen.” Dat is de kracht van mijn kunst, daar ben ik nu van overtuigd.

Je bent onlangs begonnen met muurschilderingen in zorgcentra. Hoe verloopt dat en welke reacties krijg je?

“Tot nu toe verloopt alles super goed! Hier bij Cité Sérine vertelde Caroline Henrioul, de coördinator, me bijvoorbeeld dat het werk in het echt nog mooier was dan in haar verbeelding of op de foto’s.”

Cité Sérine en de activiteiten die er aangeboden worden, werden al eerder toegelicht in een artikel op de website van Hospichild. Lees het hier. Coördinator Caroline Henrioul reageerde ook op Elises plafondschildering: “Aan het begin van de week durfde niemand te gaan kijken, maar toen deden steeds meer nieuwsgierige teamleden en bewoners dat toch, en ze waren allemaal erg enthousiast. De badkamer komt tot leven, en de rust en het licht die de plafondschildering brengt, zijn een echte toegevoegde waarde. Het project sluit perfect aan bij onze wens om meer welzijnsactiviteiten aan te bieden in Cité Sérine.”

“Tijdens de dagen dat ik aan de plafondschildering heb gewerkt, heb ik veel uitgesproken enthousiaste en verraste feedback gekregen. De reacties kunnen nog indrukwekkender zijn, afhankelijk van het publiek. Ik heb bijvoorbeeld een werk gemaakt in een rusthuis, namelijk meer bepaald een tehuis voor mensen die aan dementie lijden, waar een oude dame die al maanden niet meer had gesproken voor mijn muurschildering stopte en zei: “Wauw!” Alle zorgassistenten waren stomverbaasd en kwamen naar me toe om over het wonder te vertellen. Bij Dynam’Autes, dat buitenschoolse activiteiten voor autistische kinderen biedt, heb ik mijn allereerste muurschildering gemaakt die vooral op twee kinderen een rustgevend effect had (net als het ontspannende effect van snoezelruimtes op kinderen). Tot slot heb ik in een nieuw multidisciplinair centrum voor autisme, Zigzag, een doek beschilderd en er een ledzaklamp bijgegeven waarmee je met de fluorescerende verf kan spelen. Dat is erg leuk en de kinderen zijn er dol op.”

‘Les Clefs d’Elise’ biedt ook intuïtieve schilderworkshops aan. Vertel me er alles over!

“Na verloop van tijd en door mijn levenservaring”, schrijft Elise op haar website,“heb ik begrepen hoe krachtig artistieke creativiteit kan zijn om verandering op gang te brengen als we dat toelaten. Ik heb kunst ook vaak op een therapeutische manier gebruikt op mijn eigen levenspad. Zo heb ik geleerd hoe ik dat kan doorgeven. Ik geef workshops in, onder andere, verenigingen, diensten, rusthuizen en bedrijven om bewoners, medewerkers, patiënten, leden en anderen te laten experimenteren met gevoelsmatig schilderen voor hun eigen persoonlijke ontwikkeling. Ik laat ze beginnen met een leeg doek en laat ze hun intuïtie en creativiteit volgen. Ik luister naar hen om ze te begeleiden en een thema te geven dat ze kunnen volgen. Het enige dat zij hoeven te doen is hun gevoel volgen.”

→ Hier vind je meer informatie over de intuïtieve schilderworkshops van Elise

Na een moment van stilte en reflectie stonden we op om langzaam onze cocon te verlaten en terug te keren naar de realiteit. Ongeveer twintig minuten lang had ik me laten meenemen in een droomachtige, onzichtbare wereld vol kleuren, op de bodem van de oceaan. Ik was volledig ontspannen.

Tekst en foto’s: Sofia Douieb

Les Clefs d’Elise

→ Website

→ Instagrampagina

LEES OOK:

Kinderkanker : de vzw Samen, stap voor stap bestaat 20 jaar

Voor de gelegenheid van Wereldkinderkankerdag op 15 februari wil Hospichild een bijzondere organisatie in de schijnwerpers plaatsen: de vzw Samen, stap voor stap. Die Brusselse vereniging, die morele ondersteuning biedt aan kinderen met kanker en hun gezin, viert dit jaar haar 20ste verjaardag. Lees hier haar opmerkelijke verhaal.

Marie-Christine Schoevaerts kondigde de 20ste verjaardag van de vereniging aan op de Facebookpagina Ensemble, Pas à Pas asbl: 20 jaar vrijwilligerswerk, dat betekent 20 jaar lang een luisterend oor, informatie, gezellige momenten, rustmomenten en herbronning, sport en ontspanningsactiviteiten, uitstapjes naar Rochefort, kerstfeestjes, cadeautjes voor verjaardagen of feestjes, … en natuurlijk sociale en financiële hulpverlening. Duizendmaal dank aan het medische en psychosociale team van de afdeling hemato-oncologie van het Kinderziekenhuis, voor het vertrouwen dat het steeds in ons heeft gehad, aan de School Robert Dubois en aan de verenigingen waarmee we regelmatig samenwerken (ze weten wie ik bedoel), aan onze schenkers, die ons in staat stellen onze projecten te verwezenlijken en voort te zetten, aan al wie op de een of andere manier bijdraagt aan onze activiteiten. Zonder de steun van al deze mensen hadden we het niet gekund!

20 jaar ondersteuning van kinderen met kanker

De oprichtster van Samen, stap voor stap gaat verder: “Het begon allemaal met vier zieke kinderen met vier zeer verschillende zorgtrajecten, die echter verbonden waren door een rode draad. Vier bestaansredenen voor onze vereniging, vier gezinnen die hun ervaring wilden delen met andere gezinnen die met deze ziekte geconfronteerd worden. Viermaal het verlangen om het dagelijkse leven in een ongewone situatie te verbeteren en de kinderen en hun ouders te helpen om uit het keurslijf van deze ziekte te treden.” Sindsdien konden de afgelopen 20 jaar nog veel meer gezinnen geholpen worden. Kinderen met kanker en hun gezin worden doorlopend begeleid door de vereniging, die hen de kans biedt om een deel van de weg samen af te leggen. Ze helpt hen om vat te krijgen op de beproeving die ze doormaken en er op een serene manier mee om te gaan.

Activiteiten voor kinderen die opgenomen zijn in het ziekenhuis

Concreet helpt Samen, stap voor stap zieke kinderen in elke fase van hun ziekte om uit hun isolement te treden, angsten los te laten en vertrouwen te creëren tussen de betrokkenen (gezin, medische en paramedische teams, leerkrachten, enz.). En natuurlijk zijn er heel wat verschillende en boeiende activiteiten die regelmatig plaatsvinden: eindejaarsfeestjes, massages (door Casa Clara), allerlei workshops, activiteiten op andere locaties, meerdaagse reizen, zeilvakanties, enz.

Rotsvaste ondersteuning voor gezinnen

Elke woensdagochtend nodigt de vzw ouders of naasten uit om bijeen te komen in de “ouderskamer” en samen wat tijd door te brengen in een gezellige sfeer. De vrijwilligers van Samen, stap voor stap bieden hen de kans om te praten, hun ervaringen te delen en zich niet alleen te voelen met al hun vragen en bezorgdheden over de ziekte. Het zijn de ouders die de thema’s kiezen. Ze kunnen over alles praten wat hen bezighoudt, zorgen baart of uitdaagt. De vzw kan ook praten over de ziekte zelf of over de gevolgen die ze kan hebben op verschillende aspecten van het dagelijkse leven, of over iets helemaal anders. Het gebeurt wel vaker dat ouders zichzelf tijdens deze ontmoetingen de toelating geven om eens te lachen. En dat kan heel veel deugd doen.

Naast deze ondersteuning voor ouders wordt ook specifieke hulp aangeboden voor broers en zussen. Op haar website schrijft de vzw: “Toen we Samen, stap voor stap oprichtten, wilden we iets speciaals doen voor broers en zussen. Daarom hebben we het ‘atelier-fratrie’ opgericht, een plek waar deze kinderen terechtkunnen en waar naar hen geluisterd wordt. Intussen werd dit initiatief overgenomen door het ziekenhuis.” Het Kinderziekenhuis maakt gezinnen en verzorgers bewust van wat broers en zussen van zieke kinderen doormaken en welke plek zij innemen. Elke woensdagnamiddag organiseren de opvoedkundigen een begeleidingsworkshop voor hen in het ziekenhuis.

Driemaandelijkse nieuwsbrief

Samen, stap voor stap verstuurt om de drie maanden een nieuwsbrief, die geen wetenschappelijke of filosofische ambities heeft, maar u gewoon wil informeren over verschillende aspecten van de ziekte of over behandelingen, de impact ervan op het dagelijkse leven en mogelijke oplossingen voor uw problemen. De nieuwsbrief informeert ook over de verschillende begeleidingsmogelijkheden die we aanbieden en over het reilen en zeilen van de vereniging. Als u die nieuwsbrief automatisch wil ontvangen via e-mail of via de post, of als u opmerkingen of suggesties hebt, neem dan zeker contact met ons op.

Recepten van Fred

Een ernstig ziek kind kan niet alles eten wat het wil. Medische voeding kan dan noodzakelijk worden. Op de website van Hospichild staan recepten voor ernstig zieke kinderen, uitgewerkt door Marie-Christine Schoevaerts, oprichtster en voorzitster van de vzw Samen, stap voor stap, en haar zoon Fred, een uitstekende kok en voormalig kankerpatiënt. Ze zijn makkelijk te bereiden en geschikt voor verschillende ziekten. Zo kan je iets lekkers klaarmaken voor je kind én rekening houden met zijn broze gezondheid.

Steun Samen, stap voor stap

Het doel van de vzw is kinderen en hun gezin losmaken uit de mallemolen waarin kanker hen heeft gestort. De vrijwilligers van de vereniging willen hen helpen door “samen, stap voor stap” de moeilijke en lange weg af te leggen. Die weg is echter ook intens en waardevol. Elke ondersteuning is cruciaal voor het succes van de huidige en toekomstige projecten. Helpen kan op verschillende manieren.

Steun ons financieel door een schenking over te schrijven op de rekening bij BNP Paribas Fortis: 001-4184509-05 vzw Samen, stap voor stap, Augustijnernonnenstraat 74, 1090 Brussel, IBAN: BE96 0014 1845 0905, BIC: GEBABEBB
Schenk wat van uw tijd en help ons team.
Organiseer een activiteit voor de vereniging.
Stuur opmerkingen en suggesties.
Of moedig ons eenvoudigweg aan via info@ensemble-pasapas.be.

LEES OOK NOG DIT :

De “Câlineurs de bébés” ontfermen zich sinds 2019 over prematuur geboren baby’s

Op 21 januari was het wereldknuffeldag. De perfecte gelegenheid om het te hebben over de vrijwilligers van de vereniging Les Câlineurs de bébés (letterlijk “de babyknuffelaars”), die kwetsbare en gevoelige (soms prematuur geboren) baby’s knuffelen om hen te beschermen en beter te doen voelen. De vereniging is sinds 2019 actief: eerst alleen in het UKZKF, daarna ook in andere Brusselse ziekenhuizen zoals het Delta Ziekenhuis.

De missie van de Câlineurs de bébés is om geruststelling en zachtheid te bieden aan pasgeboren baby’s in het ziekenhuis wanneer hun ouders niet aanwezig kunnen zijn. Vrijwilligers vervangen de familie niet, maar dienen als aanvulling op en ondersteuning bij de relatie tussen de ouder en het kind. Hun kalmerende aanwezigheid bevordert het welzijn van de baby’s. Dit initiatief van medeleven en solidariteit onderstreept het belang om naast medische zorg ook rekening te houden met de emotionele noden van patiënten. Zo draagt de vereniging bij aan een cultuur van menselijke zorg in de ziekenhuizen waar ze actief is.

Sinds 2019 in het UKZKF

In maart 2019 gaven de vrijwilligers hun eerste knuffels aan de baby’s in het UKZKF. Tegelijkertijd werd op Facebook een privégroep aangemaakt die bijna 850 leden uit heel België met interesse in het project samenbracht (en ondertussen bijna 5.000 volgers telt). Melanie McCluskey, een van de initiatiefnemers, zei destijds: “We hebben in maart – eindelijk! –ons debuut gemaakt in het UKZKF (Universitair Kinderziekenhuis Koningin Fabiola) in Brussel. We begonnen op de afdeling intensieve zorg van kinderen, gingen daarna naar de afdeling kinderrevalidatie en staan nu op het punt om ons werk verder te zetten op de afdeling neonatologie (prematuur geboren baby’s). De reacties zijn ongelooflijk, zowel van het personeel als natuurlijk van de ouders en hun baby’s. Volgens het medisch personeel zijn de effecten op de geknuffelde baby’s al zichtbaar en zeer positief. Wat een aanmoediging voor ons!” Er hebben er zich toen al veel vrijwilligers aangemeld en dat aantal is blijven stijgen. Sterker nog, er is zodanig veel interesse dat de vzw beslist heeft minder te communiceren over de vereniging. Ze is namelijk zeer selectief in de personen die worden aangenomen en hanteert strenge deontologische, hygiënische en psychologische voorwaarden.

Een sterke groei die financiering vereist

Sinds eind 2019 is de vereniging ook actief in het Delta-ziekenhuis van de Chirec-groep en andere ziekenhuizen hebben ook hun interesse getoond, maar daar stak de COVID-19-crisis toen een stokje voor. Sindsdien heeft de vereniging de draad terug kunnen oppakken. In een jaarverslag van 2020 schreef de vzw: “We hebben kapitaal blijven zoeken voor onze vzw (tot nu toe werkten we volledig op basis van giften van particulieren en bijdragen van de vrijwilligers). We hebben ook ingezet op onze werkomgeving door onze samenwerkings- en vertrouwensrelaties voortdurend te verbeteren en te verrijken, niet alleen tussen de teamleden maar ook met ziekenhuispersoneel.” Het laatste nieuws wordt op de Facebookpagina van de vereniging geplaatst, waaronder een fondsenwerving die nog op de agenda stond: “Onze vereniging groeit en heeft kapitaal nodig om voornamelijk onze logistiek, maar ook onze opleidingen te waarborgen.” Tot slot werd op de website van het UKZKF een reactie uit 2024 gepubliceerd voor wereldknuffeldag: “De hulp van de Câlineurs de bébés is cruciaal wanneer ouders niet constant aan de zijde van hun baby in het ziekenhuis kunnen blijven, vaak door praktische problemen zoals de afstand tussen het ziekenhuis en hun huis of de noodzaak om thuis voor andere kinderen te zorgen.”

Knuffels verbeteren het welzijn van baby’s

Onderzoek heeft aangetoond dat knuffels een kalmerend effect hebben en weldadig zijn voor baby’s in het ziekenhuis. De vereniging zegt dat de geruststellende aanwezigheid van de knuffelende vrijwilligers kinderen helpt de ziekenhuisomgeving te vergeten en meeneemt naar een andere wereld waarin ze kunnen openbloeien. Zo kun je op de website van de Franse vereniging Main dans la main lezen: “Ongeacht de ernst van hun aandoening of hun leeftijd hebben kinderen in het ziekenhuis behoefte aan communicatie, ontsnapping, spel en dromen.” Ook de vrijwilligers zelf houden er een fijn gevoel aan over. Dat is zeker een van de redenen waarom er zoveel interesse is voor het project in België.